Jouw ervaringsverhaal

Hoe vriendelijkheid pijn en verdriet verzacht

Een platform voor jouw hart. Voor jouw persoonlijke ervaring met compassie en mindfulness, voor je harde werken en je trotse overwinning. Of misschien deel je graag iets over een ander, over iemand dit verdiend of wie je een podium gunt? Je mag het hier vertellen, want jouw trots of glundering verdient een podium! En anderen ondersteun je of maak je blij met jouw verhaal. Wat was de leerervaring? Wat was lastig? Of wat ging goed? Hoe heeft compassie of mindfulness dit ondersteund? Het delen van ons lijden en hoe je hiermee om kunt gegaan is helpend voor anderen.

• Compassie en trots verdienen een platform. Welkom om je verhaal hier te delen.
• Stuur ons een mail met je verhaal in maximaal 1000 woorden naar welkom@gentleminds.nl onder vermelding van ‘Platform voor Compassie.’

In ons werk als compassietrainers voelen wij ons vaak trots op onze deelnemers. Zoveel trots op de stappen die genomen worden, zoveel trots op de dapperheid, moed en kwetsbaarheid die mensen laten zien. Maar ook zoveel trots op de groei en ontwikkeling die er is na een vaak lastige periode of middenin een lastig leven.

Dit podium is niet geschikt voor commerciële doeleinden.

✍ Michelle Toby

27 mei 2019

“De tranen rollen over mijn wangen, ik ren de deur uit richting het veld hier in de buurt. Ik ren en ren en voel paniek in me. Ik moet naar het veld toe, zo snel als ik kan. Hijgend sta ik bij de brug, ik heb het gered, ik ben er, het is me gelukt. Ik loop over de brug het veld in en kijk naar de grond, tranen rollen maar door en ik snik luid. Ik loop en loop en loop. Mijn hoofd tolt en ik voel me zo ellendig. Ik blijf doorlopen net zo lang tot ik voor dat ik rustiger word. Langzaam komt mijn hoofd omhoog, ik voel de energie uit me stromen, ik ben kapot. Heel rustig loop ik terug, nog een klein stukje dan kan ik eindelijk zitten. Ik zie in de verte “mijn” bankje al staan. Ik voel me steeds rustiger worden en ga zitten, eindelijk is mijn hoofd leeg. De tranen zijn opgedroogd en er daalt een rust over me neer. Ik hoor de vogels boven me en kijk naar het water voor me. De paniek is weg en ik voel eindelijk weer rust…“

Ruim een half jaar geleden viel ik met mijn hoofd tegen een stoepje, ik kwam uiteindelijk thuis te zitten maandenlang en raakte in een depressie. Het is doodeng om de grond onder je weg te voelen zakken elke keer weer en jezelf volledig kwijt te raken voor je gevoel. Door te schrijven en te reflecteren kwam ik heel langzaam tot inzichten. Ik ontdekte hoe fijn het was om de natuur in te gaan en gewoon te zijn. Geen mensen om me heen te hebben en helemaal alleen tot rust te komen. Iets wat ik al lange tijd niet meer kon. Alleen zijn en niks doen vond ik het ergste wat er was. Ik hervond mezelf heel langzaam weer terug, stapje voor stapje ging ik vooruit. Er kwam een hond waar ik vele uren mee wandel en ik vond rust in meditatie en mindfulness. Dingen die ik altijd verafschuwde en niets mee te maken wilde hebben omdat ik er niet aan moest denken om rustig te moeten zitten. Het heeft mij mijn leven teruggegeven, omdat ik nu eindelijk weet hoe ik ermee om moet gaan. Dalen zijn er nog steeds, soms zink ik echt weer even weg, maar ik weet nu wat ik kan doen en ik zink niet meer zo diep. Ik neem zoveel meer tijd voor mezelf en zoek rust elke dag weer. Een beter medicijn bestaat er niet…

✍ Kees Peters

16 juni 2019

Ik voelde me beMIND door tibetaanse kloosterlingen toen ik begin jaren ‘90 door Ladakh reisde en vele boeddhistische kloosters bezocht. Ik kreeg van hun een waarachtig natuurlijk support om te zijn wie ik ben: just natural doing…..! Later werd ik uitgenodigd om één maand lang op te trekken met een groep jong-volwassen monniken om hun te laten ervaren wat klanken kunnen doen bij innerlijk onderzoek. Deze periode was niet makkelijk, niet voor mij, maar ook niet voor hun. We konden elkaar niet altijd openhartig ontmoeten. Waarschijnlijk omdat hun geschiedenis anders was dan mijn westerse opvoeding en scholing. Onze natural-doing was verschillend. We botsten af en toe. Omdat de abt van het klooster op reis was voor lezingen had ik regelmatig telefonisch overleg met hem over de moeilijke omgang tussen de monniken en mij. Mobieltjes waren er nog niet en het woord mindfulness werd nog niet gebruikt.

Ik kwam in conflict met de abt en voelde me erg onhandig en eenzaam alleen. Ook omdat de leringen die ik in Nederland had ontvangen van vele boeddhistische leraren helemaal niet beschikbaar waren voor de monniken in India. Zomaar in en uitlopen bij een bibliotheek was niet mogelijk voor hun. Ze waren niet gewend dat een westers iemand kennis had over boeddhisme en over natuurwetenschap. Iets simpels: ze hadden bijvoorbeeld géén idee dat het regenwater van de oceanen kwam en via de regen in de Himalaya weer terugstroomde naar de zee via rivieren. Een cyclisch gebeuren dus. Ik had toen niet in de gaten dat ik waarschijnlijk de positie had ingenomen van de abt. Ook had ik de positie van leraar die hun invoelend ándere waarneming niet voldoende kon inschatten.

Ruim 25 jaar later leer ik nog steeds om af te stemmen in mijn contacten met anderen. Wát betekenen mijn woorden voor de ander? Hoe ontvang ik hun woorden, hun klanken? Welke waarde heeft ‘t als er spannings-verschil is of menings-verschil? Wát is mijn cyclische uitwisseling met een ander? En…hoe klinken wij samen? Ondertussen is het woord mindfulness in gebruik gekomen. En…ik vind het erg mooi dat een boeddhistische leraar z’n hand op z’n hart legt wanneer hij/zij het woord mind gebruikt. Ik voel me beMIND door deze harte-mind en kan daarmee in natural-doing zijn.